دوره اول آرامش ذهن

قدر عافیت را کسی داند، که به مصیبتی گرفتار آید

دنیا، در حال گذر است و هر لحظه‌ی آن، درسی است، که باید آموخته شود.
همانطور که در گذر زمان، زندگی را به پیش می‌بریم، باید قادر باشیم که، از مجموعه‌ی تجارب و آموخته‌هایمان نیز، استفاده کنیم.
و در جهت بهبود کیفیت زندگی، اقداماتی را صورت دهیم. چرا که، آدمی، باید بر مبنای فطرت خود، که رو به سوی کمال و تعالی دارد، در مسیر رشد و پیشرفت و بالندگی، خودش را ببیند. هیچکس از درجازدن و یا عقب‌گرد، یا همان ورشکستگی، لذتی نمی‌برد.
بنابراین در این کارزار و میدان جنگ زندگی، باید از اتفاقات تلخ گذشته، درس گرفت.
و آن درس‌ها را طوری به کاربرد، که منجر به تکرارشان نشود. بلکه آن رویداد‌ها، باعث اتخاذ تصمیمات درستی گردند؛ که اجرایی کردن آنها موجبات رشد و ترقی و پیشرفت را هموار سازد.
و احساس رضایت از عملکرد، شکل بگیرد.
و اعتماد به نفس حاصله، منجر به افزایش موفقیت‌های بزرگ‌تر شود.
آرامش ذهن، فضایی دل‌انگیز است که، در این فضا، تصمیمات درست و بذرهای مناسب، مجال روییدن پیدا می‌کنند.
لازمه رسیدن و در آغوش گرفتن موفقیت‌ها، تلاش برای ساخت چنین فضایی مستعد و فرح‌انگیز است. تا از یمن وجود آن، فرد بتواند به فرایند خلق خواسته‌هایش، همت بگمارد.

آشنایی با قوانین الهی، راه رسیدن به آرامش ذهن

با شناسایی قوانین الهی و به کار بستن آنها در زندگی، می‌توان به آرامش ذهن دست یافت.
می‌توان با استفاده از قوانین جهان هستی، خیال ذهن را از بابت خیلی از نگرانی‌ها و استرس‌ها، که نتیجه‌ی بی‌ایمانی و شک و تردید و عدم توکل است، آسوده ساخت؛ و آرامش واقعی را به ذهن هدیه نمود.
بدون شک، با این اصلاح نگرش، می‌توان حتی در دل رویدادهای به ظاهر بد، خیر خود را جستجو نمود. می‌توان، همه آن اتفاقات نامیمون را، در قالب قانون تضاد، تعبیر و تفسیر کرد.
اعتقاد داشت که: “الخیر فی ما وقع” یعنی حتماً خیری، در آنچه که اتفاق افتاده، وجود دارد. این‌گونه انسانی که تفکر خود را بر مبنای این باورها، تنظیم نموده است؛ در مواجهه با شرایطی که به ظاهر تلخ و ناگوار است، قویدل می‌شود و روحیه خود را نمی بازد.
بلکه همه این اتفاقات را، جزء لاینفک مکانیزم رشد و موفقیت خود می‌پندارد.
خودش را، بعد از این ضربه، آماده‌ی یک صعود قوی، به نوک قله موفقیت، می‌کند.
چون می‌داند که، مکانیزم کار این دنیا فراز و فرودهایی دارد.
و لاجرم، بعد از هر سربالایی، سراشیبی، در انتظار کسی است که، صبور است؛ و قوانین الهی را سرمه دیدگانش می سازد.